Σε μια κοινωνία – και όχι μόνο την ελληνική – που τη χαρακτηρίζουν η απόδοση και ο καταναλωτισμός, ο αδύναμος και μη παραγωγικός, είναι λιγότερο αποδεκτός.
Έτσι η «τρίτη ηλικία» αρχίζει να παρουσιάζεται ως ζήτημα και πρόβλημα – και το όνειρο των καλών γηρατειών – το well ageing, ενδέχεται να αρχίσει να μοιάζει ως δύσκολος στόχος.

Η γήρανση του πληθυσμού έχει, όπως είναι αναμενόμενο, σημαντικές επιπτώσεις, οικονομικό – κοινωνικής υφής, και μπορεί να θεωρηθεί ως μια σοβαρή απειλή της κοινωνικής πολιτικής και ισορροπίας, όπως αυτή αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, αν δε λάβουμε έγκαιρα τα μέτρα μας και δεν προετοιμαστούμε κατάλληλα. Εξάλλου η κρίση του κράτους πρόνοιας λόγω και της οικονομικής αλλά και της αξιακής κρίσης που περνάμε, θέτει νέους περιορισμούς στη στήριξη της «τρίτης ηλικίας».

Η κατάσταση στην Ελλάδα φαίνεται να μην είναι αισιόδοξη.Θεωρείται η χώρα με τους γοργότερους ρυθμούς γήρανσης στην Ευρώπη όπως δείχνουν τα στοιχεία:

  • 1955: 10 εργαζόμενοι αντιστοιχούσαν σε 1 συνταξιούχο
  • 1980: 3 εργαζόμενοι σε 1 συνταξιούχο
  • 1998: 2 εργαζόμενοι σε 1 συνταξιούχο
  • 2016: Η διακομματική επιτροπή της Ελληνικής Βουλής διαπιστώνει ότι η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων στη χώρα μας είναι 1 προς 1 πλέον: 1 εργαζόμενος για 1 συνταξιούχο.

Ωστόσο οι ηλικιωμένοι στη χώρα μας, βιώνουν επίσης και μια κοινωνία που δεν «ανέχεται» τα γηρατειά, και τα αντιμετωπίζει σαν ασθένεια.
Συζητάμε συνεχώς για το πόσο μας κοστίζουν οι ηλικιωμένοι σε συντάξεις και δαπάνες για την υγεία (χωρίς να σκεπτόμαστε πόσα πλήρωσε η πλειοψηφία αυτών στην διάρκεια του εργασιακού τους βίου στο ασφαλιστικό σύστημα) και κανέναν δεν ενδιαφέρει το πώς οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να παραμείνουν ενεργά και χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, ούτε το πώς τα καταφέρνουν οικονομικά με τις πενιχρές συντάξεις τις οποίες το πτωχευμένο ταμείο τους, τους δίνει.

Σκοπός μου όμως στην προκειμένη, δεν είναι η αναπαραγωγή χιλιοειπωμένων στοιχείων, αλλά να δώσω μια άλλη οπτική για αυτήν την τόσο ευαίσθητη όσο και γεμάτη δυνατότητες Τρίτη ηλικία.

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μία θετική περίοδος της ζωής μας και μία ακόμη ευκαιρία για να μεγαλώσουμε! Σκεφτείτε πόσοι δεν είχαν την τύχη να φτάσουν μέχρι εκεί.
Είναι η κατάλληλη εποχή να προσέξουμε ακόμη περισσότερο την ποιότητα της ζωής μας και να κάνουμε όλα αυτά που στην διάρκεια του εργασιακού μας βίου, δεν είχαμε τον χρόνο και την ευκαιρία να ζήσουμε και να απολαύσουμε.
Είναι το «μπράβο τα κατάφερες!»,  είναι το επιστέγασμα της ολοκλήρωσης των προσπαθειών μιας ολόκληρης ζωής και όχι απαραίτητα μία άσχημη ανεπιθύμητη κατάληξη.

Ας αλλάξουμε τον αρνητικό τρόπο που σκεφτόμαστε τα γηρατειά λοιπόν!
Ας ονειρευτούμε πως επιθυμεί ο καθένας μας να μεγαλώσει και να γεράσει! Και τέλος ας βάλουμε τα θεμέλια για να το πετύχουμε!

Η βουδιστική φιλοσοφία του Ζεν συμβουλεύει:

H καλύτερη στιγμή για να φυτέψεις ένα δένδρο ήταν πριν 20 χρόνια.    Η αμέσως επόμενη καλύτερη Τώρα!

Παραφράζοντας την Ζεν συμβουλή θα σας πω πως:

Η καλύτερη στιγμή για τον Συνταξιοδοτικό μας Προγραμματισμό ήταν στα είκοσί μας. Η αμέσως επόμενη καλύτερη, Τώρα!

Όσο νωρίτερα ξεκινήσει κανείς, τόσο ευκολότερα χτίζει ένα συμπληρωματικό εισόδημα για την εποχή της συνταξιοδότησης!
Όσο νωρίτερα ξεκινήσει κανείς τόσο πιο φθηνά θα του κοστίσει μία πολύ ακριβή υπόθεση ας μην γελιόμαστε!
Όσο πιο γρήγορα κανείς βάλει τον Συνταξιοδοτικό του Στόχο, τόσο πιο άνετα και με μεγαλύτερη ασφάλεια θα φτάσει σε αυτόν!

Και όταν έρθει η στιγμή της Τρίτης ηλικίας θα την υποδεχθεί με χαρά και αδημονία γιατί θα μπορεί πια να κάνει όλα όσα ονειρεύτηκε και δεν πρόλαβε όταν εργαζόταν!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *